همشهری آنلاین – نصیبه سجادی: بر این اساس است که سال ٩٤ نام پروفسور پروانه وثوق زینت‌بخش یکی از خیابان‌ها منطقه یک شد تا ظفرنشینان که سال‌ها بود به آمدورفت دکتر مهربان محله‌شان به بیمارستان محک خو گرفته بودند، بعد از نبودش نیز آن را به یاد بیاورند و به همه بگویند که روزی روزگاری فرشته مهربانی ساکن این محله بود که هر روز با فولکس قورباغه‌ای‌اش به همراه آب نبات، گل و عروسک‌های دست‌ساز برای مداوای تن رنجور کودکان سرطانی می‌رفت تا تحمل این بدترین رنج را، اول برای آنها بعد هم برای خود آسان کند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا ببینید
فوق تخصص خون و سرطان کودکان را از دانشگاه واشنگتن گرفت و همان‌جا هم مشغول بود. سال ١٣٤٩ برای دیدار والدینش که به ایران آمد با دیدن شرایط بدکودکان سرطانی، ماندگار و در بیمارستان حضرت علی‌اصغر (شهرآزاد) مشغول شد. تدریس هم می‌کرد. در همین بیمارستان بخش کودکان سرطانی را راه‌اندازی می‌کند آن هم زمانی که برای درمان این کودکان اصلا کاری انجام نمی‌شد.
شخصیتی دوست‌داشتنی
بعد از بازنشستگی از دانشگاه همکاری داوطلبانه دکتر وثوق با بیمارستان محک شروع می‌شود تا شخصیت متواضع و دست‌به‌خیر او خیران بسیاری را جذب این مرکز کند، جایی که به گفته دکتر «مردآویژ آل بویه»، می‌شود قطب درمان کودکان مبتلا به سرطان کشور. آل بویه می‌گوید: «نیازمندانی که کودک بیمار داشتند می‌دانستند اگر به خانم وثوق وصل شوند او هر کاری که از دستش بربیاید برای درمان فرزند آنها انجام خواهد داد.»
حامی نیازمندان
زهرا دیانتی زاده، پرستاری که ٣٠ سال در بیمارستان کودکان با او همکاری داشته است، می‌گوید: «بارها شاهد بودم که دکتر پشت سر مریض از اتاقش خارج می‌شد و اشاره می‌کرد که ویزیت را پس دهیم. » خاطره‌ای را از زمانی که هنوز محک راه‌اندازی نشده بود هم به خاطر می‌آورد: «آقایی فرزندش را برای درمان نزد پروفسور وثوق آورده بود، اما برای نوبت بعدی درمان مراجعه نکرد. خانم دکتر وقتی متوجه شد آن پدر از عهده درمان فرزندش بر نمی‌آید همه هزینه‌های رفت‌وآمد و اقامت کودک را در تهران تقبل کرد. »
همه بدهکاریم
پروفسور پروانه وثوق هیچگاه ازدواج نکرد، شاید به این دلیل که بین کار و ازدواج، کارش را انتخاب کرد تا بتواند آن را با عشق تا آخر ادامه دهد. این پزشک دلسوز که ٢ هزار کودک مبتلا به سرطان، درمان خود را مدیون او و محبت‌های او هستند سال ۱۳۹۲ رخ در نقاب خاک کشید در حالی که جامعه ما هنوز نتوانسته بدهی‌اش را به او بپردازد؛ معرفی و شناساندن این بانوی نامدار به نسل جوان.
