پرداختن به تبعیض، نابرابری، انکار فضای مدنی زنان و خشونت مبتنی بر جنسیت باید در اولویت ایجاد صلح باشد.
با کووید ۱۹ وضعیت زنان مدافع حقوق بشر و چشم انداز مشارکت کامل آنان در ایجاد صلح بسیار بدتر شده است.
بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۹، تنها ۱۳٪ از مذاکره‌کنندگان، ۶٪ از میانجی‌گران و ۶٪ از امضاکنندگان فرآیندهای بزرگ صلح در سراسر جهان، زن بودند.
این موارد قبل از شیوع همه‌گیری بود و قبل از وقوع موج های جدیدی از تشدید مخاصات، انتقال سیاسی غیردموکراتیک و بحران‌های فاجعه‌بار بشردوستانه که در بسیاری از جوامع باعث کاهش بیشتر حقوق زنان شده است.
در سال ۲۰۲۰، دفتر کمیسر عالی قتل ۳۵ نفر از زنان مدافع حقوق بشر، روزنامه نگاران و اتحادیه های کارگری را در ۷ کشور متاثر از مخاصمات تأیید کرد. این تعداد که مطمئناً تعداد کمتری از آمار واقعی است، از تعداد قتل‌های تایید شده در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ فراتر رفته است”.
