امسال هفته زن و روز مادر در حالی برگزار شد و می شود که خانواده هایی دوباره عزادار بودند و بیجا نیست اگر به مناسبت هفته زن و روز مادر لحظه ایی دلمان را جای دل مادران این خانواده های عزادار و یا داغدار بگذاریم. دست تقدیر دو خانواده را درمسیر راهم قرار داد . و من شاهد داغ دو مادر شدم .دو مادری که با تنگدستی خانواده های خود را مدیریت کرده بودند .یک جا پدر خانواده کارگر معدن بود و در یک جا پدر جانباز هشت سال دفاع از کشور ٬که بعلت جانبازی و موجی بودن بازنشسته شده بود.در خانواده اولی مادر با نام و عشق به امام حسین و حضرت زهرا تلاش کرده بود تا برای فرزندان ناملایمات تنگدستی زندگی کارگری در یک روستا را آسان کند و تحمل آنان در مشکلات را بالا ببرد و در خانواده دوم هم مادر تلاش کرده بود تا مشکلات ناشی از جانیازی و موجی بودن پدر را با توسل به همین داشته های مذهبی قابل تحمل کند.
اما سیاست های بی تدبیر و شاید هم هدفمند برخی از آنانی که امور جامعه را بر دست دارند و هیچگاه نیز پاسخگویی را وظیفه خود نمی دانند ٬غالبا نیز در برابر ندانم کاری ها ی خود مصون هستند٬ چرا که همیشه دیگران مقصر را جلوه می دهند به ناگاه این دو خانواده را رو در روی هم قرار داد و دوباره تاوان ندانم کاری ها و بعضا رفتار غلط این متولیان از نهاد های مختلف را آ نهایی که تا پیش از این حوادث ٬اعضای یک خانواده بودند ٬ ناگهان و بدون آنکه همدیگر را بشناسند و یا کینه ی از هم داشته باشند ٬ پس دادند ٬ یکی شد خانواده قاتل و یکی شد خانواده مقتول!!!!
هرد و از همین سرزمین ٬ هر دو از خانواده های مذهبی ( هر کدام به اندازه خود) و هر دو از طبقه زحمتکش !
وباز دو مادر که در تنگدستی و فشار زمانه فرزند بزرگ کرده بودند که روزی دستگیرشان باشد٬حال داغی سنگین را در سینه داشتند٬هردو فریاد می زدند٬ناله های جان سوزشان دل سنگ را بدرد می آورد. دو مادر در دو جایگاه. یکی شد مادر شهید و یکی شد مادر قاتل .
اما این القاب و وازه ها در اوج بلند آوازه کردن یکی و منفور شدن دیگری ٬ باطنی دیگر با خود دارد و آن داغ است که در هیاهوی مقدس کردن یکی و نا مقدس شدن دیگری ٬ آبی برآتش گداخته دل نیست و فرزند ٬ فرزند است اگرچه آنکه منفور می شود شاید داغی مضاعف با خود حمل می کند٬ چرا که هم داغ خانواده مقتول بعلت ظلمی که به آنان از طرف فرزندش شده را دارد و هم آتشی که به سبب زخم زبانها اورا می سوزاند و هم قصاص فرزند که باید به جان بخرد.هر چند که در این مورد مشاهده من ٬فرزندش مریض است و این قطعا توجیهی مقطعی برای مادری که در فضای یک خانواده جانباز فرزندش را بزرگ کرده است ٬چرا که نمی شود٬باور کرد این فرزند با سلامت روح دست به گرفتن جان یک انسان زده باشد.
شاید حوادث به ظاهر در دل زمان گم شوند ٬ و باز هم حلقه های مفقوده که اینگونه ملت را در مقابل هم قرار می دهند ٬پنهان بماند . اما برای آنانی که داغ بر سینه دارند٬هر داغ ٬ داغی دیگر را در دل می پروراند . داغ کینه ٬ نفرت و انتقام. و هر رفتنی شعاع این نفرت و انتقام را گسترده تر و گسترده تر می کند تا اینکه دامن همه را بگیرد .
ای کاش می شد در هفته ی که به نام بزرگ بانوی اسلام هفته زن و روز مادر نامیده شد ٬ رأفت اسلامی به جهان نشان داده می شد . چرا که سزاور بود با اعمال حسنه به نام این بزرگ بانویی که بواسطه وجودش هر تابویی در رابطه با مقام زن در زمانی که دختران را زنده به گور می کردند٬شکسته شد ٬جهان با مکتب رحمت و دین رحمانی آشنا می شد .آنچه که جامعه بشری امروز بیش از هر زمان دیگر به آن نیاز دارد ٬ روح رأفت و رحمت به نام دین و الگوهای دینی است.
