گزیده ای از روزنامه عصر ایران :
دختران آبی و قرمز ایران بالاخره توانستند در یک بازی باشگاهی داخلی به ورزشگاه بروند و تیم محبوب خود را تشویق کنند. حس آنها قابل درک نیست و نمی‌شود گفت که آنها را درک می‌کنیم. اما می‌دانم که عبور از گیت‌های بازرسی و گذشتن از تونل و رسیدن به صندلی‌های ورزشگاه آزادی و دیدن زمین چمن چه لذتی دارد.
دولتی‌ها می‌گویند که بدون فشار فیفا به بانوان ایرانی اجازه حضور در ورزشگاه‌ها را داده‌اند که راستش را بخواهید باور نمی‌کنیم. اگر نبود فشارهای فیفا، آنهم در زمانه‌ای که دبیر ستاد امر به معروف به دنبال جدا سازی دانشگاه‌هاست، حضور بانوان در ورزشگاه‌های فوتبال همچنان یک رویا بود.
در کنار فشار فیفا از حق نباید گذشت که رییس جمهور رئیسی هم نقش بسزایی در این تصمیم داشت. بالاخره فرق می‌کند چه کسی رئیس جمهور باشد!
و خوشبختانه در این فشارهای فیفا،سید ابراهیم رئیسی بر کرسی ریاست قوه مجریه تکیه زده بود.
همه کسانی که منتقد حضور زنان در ورزشگاه بودند و از زیر ساخت‌ها گلایه می‌کردند، الان سکوت اختیار کرده‌اند و حتی می‌توانند به راحتی همه حرف‌های خود را فراموش کنند و ازاین حضور حمایت کنند.
تاریخ نشان داده است که با تغییر رئیس جمهور و مجلس، شرایط می‌تواند ۱۸۰ درجه تغییر کند. دوباره به بحث حضور زنان به ورزشگاه برگردیم. خوشبختانه در دوهفته گذشته که بانوان به استادیوم رفتند، هیچ مشکلی پیش نیامد و زمین هم به آسمان نرسید.
امیدوارم به زودی دردیگر شهرهای ایران هم شاهد حضور پرشور زنان در ورزشگاه‌های اهواز، اصفهان، کرمان و … باشیم. آنها حق دارند که پابه‌پای مردان در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند. همانگونه که در دیگر ساحت‌های اجتماعی حضور دارند و حتی نقش‌شان در برخی مواقع پررنگ‌تر از مردان است.
بالاخره تابوهای اجتماعی روزی شکسته خواهند شد. اگر به یاد بیاورید زمانی تماس تصویری داستان‌ها داشت و حالا آدم‌ها به واسطه تماس تصویری به یکدیگر نزدیک شدند و اگر نبود همین تماس‌ها شاید خیلی از ما در عصر کرونا از دوری خانواده دق می‌کردیم.
