استفاده از روش‌های کمک باروری بخصوص ای وی اف و مدل‌های پیشرفته‌تر آن مثل میکرواینجکشن امیدهای زیادی را برای تجربه حس ناب پدر و مادر شدن پیش روی زوج‌های نابارور گذاشته است.
از آنجایی که این روش‌ها عموما هزینه‌بر است و معمولا پس از سال‌های طولانی انتظار برای بچه‌دار شدن انجام می‌شود و از نظر تکنیکی هم بسیار پیشرفته و مدرن هست، بسیاری از افراد گمان می‌کنند برای افزایش شانس موفقیت بارداری باید پس از انتقال جنین استراحت مطلق داشته باشند یا فعالیت‌های معمول زندگی را متوقف کنند تا به‌زعم خودشان جنینی که داخل رحم گذاشته شده «تکان نخورد» و از داخل رحم به‌بیرون نیفتد و همانجا بماند و لانه گزینی کند و بارداری اتفاق بیفتد. در حالیکه فرایند لانه گزینی و بارداری اصلا مثل کاشت یک بذر در خاک نیست که تصور کنیم جنین در همان جایی که قرار داده شده شروع به لانه گزینی می‌کند و ایستادن و راه رفتن و فعالیت و استفاده از توالت ایرانی و بالا و پایین رفتن از پله و انجام کارهای روزمره باعث افتادنش از داخل رحم و منفی شدن انتقال جنین می‌شود.
وقتی جنین توسط پزشک داخل رحم گذاشته می‌شود، فضای رحم متشکل از سلول‌های غشای داخلی رحم (اندومتر ) است که در دولایه روی هم قرار گرفته‌اند، جنین بین این دولایه قرار می‌گیرد و در این فضا حرکت می‌کند تا گیرنده‌های مناسب خود را پیدا کند و به آنها جفت شود. این فضای اندومتر یک فضای تو خالی نیست که ایستادن خانم باعث افتادن جنین شود.
از طرفی جنین هم در این فضا معلق است و اگر جنین خوبی باشد و بتواند گیرنده‌های مناسب خود را پیدا کند با آنها جفت می‌شود و روند لانه گزینی شروع می‌شود. هیچ فعالیت یا عدم فعالیتی روی این روند تاثیر ندارد و در واقع با این محدودیت‌ها فقط استرس خود را بیشتر کرده و خطر لخته شدن خون در بدن را زیاد می‌کنیم، وگرنه یک جنین خوب به‌محض پیدا کردن گیرنده‌ها به‌آنها متصل می‌شود و هیچ فعالیتی نمی‌تواند این اتصال را از بین ببرد و باعث عدم بارداری شود.
