ادامه خاطرات یک آلمانی در ۲۱ روز سفر به ایران (۴)

پایگاه تحلیلی خبری زنان دیپلماسی– حالا دوباره در هواپیما بودیم و سفر به شهر مشهد و زیارت امام رضا(ع). از شادی در پوست خودم نمی گنجیدم. فضای روحانی حاکم بر حرم غیرقابل توصیف است و این فضا را بسیار دوست دارم. من می توانم ساعتها در محوطه حرم بنشینم و از معنویتی که در این فضا وجود دارد، لذت ببرم. در این هواپیما هم با وجود تاکید بر رعایت فاصله، مسافران بدون فاصله در کنار هم قرار داشتند و متوجه شدم، برای خیلی از مسافران، این امر قابل قبول نبود اما دوستم گفت که پاسخ به معترضین، پروتکل جدید هواپیمایی مبنی بر منع این تعداد مسافر ملاک عمل آنها بوده است اما ظاهرا برای مسافران معترض این سوال وجود داشت که اگر پروتکل ها برداشته شده است، پس چرا پذیرایی وجود ندارد و قیمت بلیتها هم ارزانتر نشده؛ آنطور که دوستم برایم ترجمه میکرد. به هرحال به مشهد رسیدیم و بلافاصله به هتلی در نزدیکی حرم. بعد از گذاشتن وسایل به طرف حرم رفتیم.خیلی خوشحال بودم و شاید بشود گفت نقطه اوج این سفر برایم مشهد و حرم بود. همه جا زیبایی خاص خودش را دارد و ایران سرزمین زیبا با مردمانی مهربان است اما مشهد با وجود اما رضا(ع)، خوراک روحی و جسمی بود و این ویژگی این حس را در مقایسه با شهرهای دیگر متفاوت میکرد. حالا درست روبروی حرم بودیم و مردمی که با گذشت از گیتهای کنترل، در مقابل تابلوی زیارتنامه می ایستادند و مراتب احترام را بجا می آوردند. آرام به سمت حرم براه افتادیم. وقت نماز بود و غالبا عجله داشتند که به نماز برسند. ما هم در همان صحن مجاور حرم یک جا پیدا کردیم و به صف نمازگزاران پیوستیم. با اینکه هوا در فضای بیرونی کمی سرد بود اما شب حرم، روحانیتی مضاعف داشت. در صورتی که تردد در حرم تابع پروتکل بهداشتی بود اما در بیرون از حرم، فاصله خیلی هم معنی نداشت و مردم تقریبا خیلی نزدیک در کنار هم بودند؛ البته با ماسک؛ فرق فاحش بین دو فرهنگ در رابطه با قانون. شاید برای ایرانیان غیر قابل تصور باشد که در زمان وضع ممنوعیت تردد، برای افراد تا ۲هزار یورو هم جریمه وجود داشت. حتی تعداد افراد در خانه ها اگر از خانوار ساکن بیشتر میشد، مهمان و میزبان مشمول جریمه میشدند، ولی در ایران ترددها خیلی آزاد بود و حالا در حرم هم همین آزادی وجود داشت؛ البته برای من از اینکه ممنوعیت همچون کشور خودم اعمال نمیشد بد نبود و موجب شد که بتوانم سفرهای بیشتری داشته و از زیباییهای ‌ایران بیشتر ببینم و خصوصا اگر نمی توانستم به مشهد بیایم، قطعا فرصت بزرگی را از دست میدادم؛ فرصت بودن در فضایی سراسر معنویت که در کشورم کمتر وجود دارد؛ البته مکان های عبادتی همچون کنیسه،کلیسا و یا مساجد کلا فضایی روحانی دارند، چراکه  به هرحال نام و یاد خدا در آنجا جاری است اما  اینجا در حرم امام، حسی خاص و آرامش عجیبی با وجود جمعیت زیاد وجود دارد که کاملا روح را تغذیه میکند و انسان سبکبال میشود.