به یاد ایران که آوازه اش از مرزها عبور کرده بود

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی زنان دیپلماسی، آنچه هنر نقاش، نویسنده و شاعر ایران درودی را پر آوازه کرد جدای از تبحر وسبک او، روح بزرگی است که با اطمینان کامل به خالق هستی، قلم را بر روی بوم و کاغذ به رقص در اورده است. چنان از معشوق سخن میراند که گویی او رامی بیند.
و همین دیدن به او امید در زندگی و شور حرکت و نقش افرینی میداد. افسوس دایره تنگ تعاملات خط کشی شده، فرصت دیدن انسانهای بزرگ را که خارج از قالب ها، تنهادرس عشق را می اموزند، میگرد و زمانی به وجودشان اگاه میشوی، که حضورشان، از دفتر حیات خاکی خط خورده است. به هنگام خواندن مطالبش به یاد این شعر مولانا افتادم که این زن بزرگ
اورا استاد خود می خواند؛
معشوق تو همسایه دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید
گر صورت بی صورت معشوق ببینید،
هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید،
ده بار از ان راه بدان خانه برفتید
یکبار از این خانه بر این بام برایید
نام و یادش پاینده باد
وخدایش در پناه گیرد