خاطرات یک المانی در بیست ویک روز سفر به ایران (۷)

آخرین قسمت
حالا دو روز بیشتر از سفرم نمانده بود و هنوز  تهران را هم ندیده بودم  و کلی هم سفارشات  فامیل و دوستان که باید انجام میشد. صبح زود بطرف بازار بزرگ تهران رفتیم، با مترو.  خیلی برام جالب بود، خصوصا دیدن زنان، مردان و کودکان دست فروش در واگن های مترو. اتفاقی که بهیچ وجه در آلمان قابل تصور نیست و بلافاصله سرو کار فرد با پلیس خواهد بود، میدانستم این حجم از دست فروشی یعنی نیازمندی و نبود فرصت شغلی و شاید هم به همین دلیل خیلی به این  افراد سخت گرفته نمیشود. از یکطرف حس همدردی با افرادی که زحمت میکشند تا از راه درست زندگی خود را تأمین کنند و از طرف دیگر ضرورت آرامش در یک سفر شهری برای تمرکز بر کار، هم  از جمله مواردی است که کمتر در فرهنگ آلمان برایش مسامحه وجود دارد. نکته دیگر کودکانی بودند که با سر و روی ژولیده مشغول گدایی بودند و متاسفانه رفتار آنها حاکی از یک سازماندهی سیستماتیک را نشان میداد تا با سوءاستفاده از عواطف مردم پول به جیب بزنند. و متاسفانه وقتی یکی از مسافران به رفتار یکی از این کودکان اعتراض کرد، یک نوجوان دیگر که ظاهرا در همان باند بود آن مسافر را تهدید کرد، که خیلی ترسیدم. صحنه بسیار عجیبی بود. البته در تمام ایستگاههای مترو در دنیا صحنه های عجیب و ترسناک زیاد پیش میاید، ولی نمی دانم چرا یکسری از رفتارها  حداقل برای افرادی مثل من که  همیشه تصور یک جامعه آرمانی از ایران داشته اند، دیدنش قابل درک نیست.رفتارهایی مثل برخورد بسیار خشک و بعضا بی ادب آن خانم در هتل عباسی که اتاق را تحویل میداد، یا فرد مسئول در فرودگاه که اصلا، به حرف من در رابطه با گواهی واکسنم گوش نمیداد و فقط فریاد میزد«بیرون، بیرون». ومن درمانده نمی دانستم، چرا اینگونه برخورد میکند.  این برخوردها بعضا میتوانند تصویر یک ملت را زیر سوال ببرند، چرا که تصویر یک توریست در محدوه زمانی دیدارش از یک کشور به همین برخوردهای موردی وابسته است و به نظر میرسد در این زمینه یک آموزش سراسری درتمام مکانهایی که یک توریست با آنها سرو کار دارد،برای جذب بیشتر توریست ها ضروری است. تله کابین توچال، قصر آیینه و بازر سنتی آخرین جاذبه های دیدنی در دو روز آخر بود و من  ایران را با خاطرات بسیار خوش از فرهنگ میهمان نوازی گرم،تجربه ساختارهای   متفاوت  تاریخی متبلور در شهرهای این کشور   در حالی وداع گفتم  که قطعا  در آرزوی دیدن دوباره اش، روزشماری خواهم کرد.